Купи!Купи!Купи!

Ете, дојде време да си купам монитор. Тргнав да пазарам по локалниве купи 2 плати 3 продавници и некако завршив во една продавница каде што имаше сосема солиден lcd монитор за некои си 200 евра. 17 инча, 2 ms response time , добар контраст, добра марка , во споредба со 15 инчниот CTX кој го имам дома - сон . И тогаш дојде тој - продавачот. Наеднаш испадна дека за само 50 евра ќе сум добиел 19 инчен монитор со не знам ти каква големина на пикселот. Јас, ненаспан од преводи и колоквиуми и со изглед не многу различен од овој на Norton(без крвта :) само ќутев додека продавачот си влезе во монолог при што на крајот испадна дека е најдобро да се земе 20 и кусур инчен монитор кој би ме чинел 420 евра но за тоа би го добил најдоброто. Јас па мислев дека најдоброто е да имаш некој со кој ќе правиш муабет на yahoo, девојка која ќе те сака или некој со кого ќе исплескаш игрица у мрежа, да не зборам за дилање на стрипови. Но не - концизен беше продавачот - не само што ова е најдоброто туку и сите ќе ми биле зависни кога ќе виделе каков монитор имам. На брзина излегов од продавницата бидејќи ме мавна еден лош филм - и додека идев накај дома ми текна на една сцена од Fight Club...Advertising has us chasing cars and clothes, working jobs we hate so we can buy shit we don't need. We're the middle children of history, man. No purpose or place. We have no Great War. No Great Depression. Our Great War's a spiritual war... our Great Depression is our lives. We've all been raised on television to believe that one day we'd all be millionaires, and movie gods, and rock stars. But we won't. And we're slowly learning that fact. And we're very, very pissed off.